FATMA ZEHRA AKYİĞİT
Hadi günlük yazmaya başlayalım. Oldum olası üşenirim yediğimi içtiğimi yazmaya bilirsin. Geç bunları midemde kalsınlar! (Ah şu berbat espri yeteneğim 😀 hayır yani espriye de benzemiyor ki, ne!, koyktun mu 🙂 Defterim sence kaç kişi okumuştur bu rezilliği? Hehee, çabuk pes ettiniz 🙂 Kendimi anlatmaya bayılıyorum. Ama yalnızca sana defterim. Başka “birine” anlatmam. Ama “herkese” anlatabilirim. Çünkü birine güvenebilirim. Bu tehlikeli bu zamanda (hep öyle derler ya). Herkesin umrunda değilim ama. E bu da işime geliyor. Defterim, bu anlatmak konusunda, bir sen umrumdasın bir de bazı kimseler. Kim olduğunu bilmediğim kişiler onlar. Tanıdıklarımın iyisine kıyamıyorum kötüsüne değmez diyorum. (Kim iyi kim kötü kim bilebilir ki iyi ne kötü ne ben kimim sen kimsin siz hepiniz kimsiniz verdiğin cevaptan emin misin kendim?) Bir sana kalıyorum bir de herkesin içinde meçhul kalan bazı kimselere. Hey siz! İçimsiniz bundan böyle. Sizde kalmak güzel. Belki pişman olurum bundan. Tanıdıklarım arasındaki kıyamadığım iyilere sesleniyorum! Ben sussam da yazsam da konuşsam da çekip gitsem de dönüp gelsem de kendi kafama essem de yanımda kalabilir misiniz? (Hepimiz bir başımıza gireceğiz kabre zaten, hani diyorum, hâlihazırda yaşıyorken…) Duymuşlar mıdır, ne dersin defterim? Sessizlik… Güzel. Beklendiği gibi. Hadi hayata gülümseyelim defterim.
BİŞNEV DERGİ 